Barok

Historia litewskiego baroku rozpoczęła się w Nieświeżu, na terenie dzisiejszej Białorusi. To właśnie tutaj, na przełomie XVI i XVII wieku, Mikołaj Krzysztof Radziwiłł, zwany Sierotką, kanclerz Wielkiego Księstwa Litewskiego, sprowadził architektów, rzeźbiarzy i malarzy z całej Europy (w szczególności z Włoch), którzy mieli za zadanie pomóc w odbudowie miasta. Ci artyści przyczynili się także do odbudowy Pałacu Wielkich Książąt po pożarze w 1610 roku i zaprojektowali kaplicę św. Kazimierza w katedrze wileńskiej. Wśród wspomnianych artystów były takie postaci, jak architekci Matteo Castelli (zm. 1632), który zasłynął już w rodzinnych Włoszech, Giacomo della Porta (zm. 1602), Domenico Fontana (zm. 1607) i Francesco Borromini (zm. 1667). To pokolenie artystów zapoczątkowało nurt zwany barokiem wileńskim, którego najbardziej znanym twórcą był Jan Krzysztof Glaubitz, architekt niemieckiego pochodzenia. Charakterystycznymi przykładami tego jednego z ostatnich przebłysków architektury barokowej w Europie są wileńskie kościoły św. Piotra i Pawła oraz św. Katarzyny, Brama Bazyliańska (również w stolicy) czy wspaniały klasztor w Pożajściu na obrzeżach Kowna. Zbudowany w XVIII wieku ceglany kościół w Szyłokarczmie jest prawdopodobnie ostatnim zachowanym zabytkiem późnobarokowej architektury sakralnej.